Edhe pse intimiteti duhet të jetë një përvojë e ndërsjellë dhe spontane, shumë individë e përjetojnë seksin si një skenë ku ndihen të vëzhguar, të vlerësuar dhe nën presion për të “performuar” në mënyrë të përsosur. Kjo ndjesi njihet si ankthi i performancës seksuale, një fenomen i përhapur që nuk kursen as burrat dhe as gratë.
Sipas profesoreshës Lucia F. O’Sullivan nga Universiteti i New Brunswick, kur seksi përjetohet si detyrë apo provim, lidhja me kënaqësinë dhe spontanitetin humbet.
Në vend të afërsisë, lind pasiguria: “Si dukem?”, “A po e kënaq partnerin?”, “A jam normal/e?”. Këto pyetje nxisin vetë-monitorim të tepërt dhe largim nga momenti.
Një studim i realizuar me 228 çifte tregoi se ankthi i njërit partner ndikon ndjeshëm në kënaqësinë seksuale dhe emocionale të tjetrit. Gratë, ashtu si burrat, përballen me pritshmëri të larta për të qenë joshëse, të përfshira dhe gjithmonë “të gatshme”, gjë që shpesh çon në stres dhe zhgënjim.
O’Sullivan thekson se një nga strategjitë më efektive për ta tejkaluar këtë ankth është komunikimi i hapur me partnerin dhe rikthimi tek përvojat intime të thjeshta dhe të sinqerta. Nga ana tjetër, shmangia, heshtja apo simulimi i ndjenjave, vetëm e përkeqësojnë përvojën për të dy.
Në fund, kënaqësia seksuale nuk vjen nga përpjekja për të qenë perfekt, por nga prania dhe autenticiteti. Seksi nuk është performancë. Është përvojë — dhe duhet të jetë e vërtetë.
