Sa herë në jetë keni qenë të detyruar të thoni lamtumirë? Jeta është ciklike dhe në çdo fillim të ri fshihet një fund i domosdoshëm. Është pjesë e natyrshme e ekzistencës, edhe pse shpesh dhimbja e ndarjes është e madhe dhe e vështirë për t’u përballuar.
Nëpër ditët tona, lidhjet tona mund të bëhen të ngjashme me rutinat e përditshme: e njëjta orë, e njëjta rutinë, të njëjtët njerëz rreth nesh. Por shpesh harrojmë të pyesim vetveten se sa prej këtyre lidhjeve janë të vërteta, sa prej tyre na ushqejnë shpirtin dhe sa janë thjesht një farë zakonie.
Është e rëndësishme të reflektojmë mbi njerëzit që ndajnë jetën me ne. Mes tyre, ndonjëherë, zbulojmë se ka dikë që, megjithëse kujdeset për ne në pamje të parë, nuk është aty kur kemi më shumë nevojë. Ndoshta ka nevojë për ne, por nuk e tregon, apo thjesht nuk na sheh si prioritet. Kjo asimetri në dashuri dhe afeksion është një plagë e fshehur që thyhet ngadalë.
Në marrëdhënie, kur ti jep dashuri dhe pritshmëri, por marrja nuk është e barabartë, kjo krijon zhgënjim, mungesë besimi dhe trishtim. Kur nuk ndodh balanca, marrëdhënia nuk funksionon. Dhe duhet të jesh i fortë për të thënë “mjaft”.
Të thuash lamtumirë nuk është e lehtë. Lëndon në momentin kur e thua dhe dhemb më shumë kur përpiqesh të mos kthehesh mbrapsht. Aftësia për të mbyllur një kapitull tregon forcën dhe dinjitetin tonë. Nuk duhet t’i japim dikujt tjetër çelësin e lumturisë sonë.
Ndonjëherë duhet të lëmë pas ata që nuk na duan ashtu siç duam ne. Ndjenjat janë shprehja më e sinqertë e asaj që jemi, dhe të thuash lamtumirë do të thotë të rimarrësh kontrollin mbi veten.
Është një rrugë e vështirë, për të cilën nuk ka ilaçe magjike. Duhet të jesh i gatshëm të bësh atë që nuk do, për t’u liruar nga një marrëdhënie që të pengon të jesh vetvetja.
Duke qëndruar në marrëdhënie asimetrike, ti pengon veten të hapësh zemrën për dashuri të re, për gëzim dhe për rritje. Ndonjëherë mbetemi të lidhur me dhimbjen, saqë përjashtojmë mundësinë e një lumturie të re.
Askush nuk mund të të ndihmojë të thuash lamtumirë, është një akt i brendshëm, i forcës së vullnetit që vjen vetëm nga ti.
Kur thua lamtumirë një të dashuri, po lufton me emocionet më të thella: ke nevojë të kuptosh se pse gjërat nuk funksionuan, duhet të pranosh se investimi yt nuk ka dhënë frytet që prisje, dhe duhet të përballesh me trishtimin dhe dhimbjen që sjell ndarja.
Pas kësaj do të duhet të presësh, të marrësh frymë dhe të lejosh kohën të bëjë punën e saj. Por në fund, jeta do të bëhet më e lehtë dhe më e mirë.
Lamtumira është një akt i vështirë, i trishtuar dhe plot lot, por jo i urrejtjes. Urrejtja pengon mbylljen dhe rritjen. Mos e lejo zemrën të mbajë urrejtje – ajo të mbajnë peng në të kaluarën.
Kur thua lamtumirë, bëje me qetësi, me ndjenja të sinqerta, me kujtime të mira dhe me respekt. Mos harro, nuk lë pas vetëm tjetrin, por edhe një pjesë të vetes që po ndan rrugën me të.
Zbrazëtia që mbetet është ajo hapësirë e shenjtë ku fillon rritja, rindërtimi dhe një jetë e re.
