Nga larg duket si një ëndërr: plazhi, dielli, rrobat e banjës, fotot që do të postojmë me titullin “jeta e bukur”. Por realiteti është pak më ndryshe. Në vend që të ëndërrojmë për pushimin e shumëpritur, ne garojmë me kohën, paketojmë me stres dhe kontrollojmë lista me dorë që dridhet. Pse ndodh kjo? Pse pushimet, që duhet të jenë sinonim i relaksit, fillojnë me ankth?
Perfeksionizmi na streson, jo na çliron.
Pushimet janë, në njëfarë mënyre, projekti ynë i vogël i përsosmërisë. Duam që gjithçka të jetë perfekte: rrobat të duken bukur në foto, hoteli të jetë pa të meta, çdo detaj i menduar. Dhe me këtë, vendosim mbi veten një presion të pashpjegueshëm, për të kapur momentin “ideal”. Ironikisht, sa më shumë që mundohemi ta kontrollojmë, aq më shumë zhgënjehemi nga të papriturat.
Valixhja si metaforë e shqetësimit
Paketimi është më shumë se një akt logjistik. Është një akt psikologjik. Harresa e një karikuesi kthehet në dramë. “Po sikur të kem ftohtë?”, “Po sikur pantallonat të mos më shkojnë më?” janë mendime që sillen si re të vogla dyshimi. Valixhja mbushet jo vetëm me rroba, por me pasiguri të padukshme, që na e lodhin trurin.
Ankthi i ndarjes nga rutina
Ne mendojmë se duam të “ikim”, por truri ynë ka frikë nga ndryshimi. Shtëpia, rutina, tavolina jonë e zakonshme kanë një lloj sigurie që nuk e kuptojmë sa shumë e vlerësojmë. Ndaj, momenti kur largohemi, shpesh ndjehet si një lamtumirë nga stabiliteti.
Presioni për ta lënë gjithçka në rregull
Çdo nisje shoqërohet nga një komandë e heshtur për të rregulluar gjithçka para largimit: nga banja e pastër deri te emailet që duhen kthyer. Është sikur duam t’i zgjidhim të gjitha problemet e botës para se të ulemi në avion. Dhe e gjithë kjo shndërrohet në mbingarkesë që na shteron përpara se të kemi marrë frymë në destinacion.
Faji i fshehur i kënaqësisë
Edhe kënaqësia bart faj, sidomos në një kulturë ku puna dhe përkushtimi janë të lartësuara. “A jam me të vërtetë i denjë për këtë pushim?” “A po i lë të tjerët pas në betejën e tyre të përditshme?” – janë pyetje që ndonjëherë na mundojnë në mënyrë të pavetëdijshme. Dhe kështu, në vend që të gëzojmë, e shijojmë me rezervë.
Por kur mbërrijmë… gjithçka ndryshon
Sapo mbërrijmë, sapo këmbët prekin rërën apo ajrin e freskët të malit, diçka ndryshon thellë brenda nesh. Stresi zbehet, buzëqeshjet kthehen dhe qeshim me veten për dramën që krijuam. Dhe gjithmonë i premtojmë vetes: “Herën tjetër do ta marr më lehtë”. Derisa të vijë hera tjetër…
Pushimet nuk janë një provë. Janë një nevojë.
Në vend që të fajësojmë veten për stresin para pushimeve, le ta kuptojmë ndryshe: është shenjë se kemi nevojë për to. Trupi dhe mendja jonë po na tregojnë se kemi ngarkuar shumë, prandaj edhe “nisa e relaksit” na duket si barrë.
Në fund, vera ka mënyrën e saj për të na shpenguar. Edhe nëse mbërrijmë pak të lodhur, ajo na rilind ngadalë, ditë pas dite, me dritë, ajër dhe kujtime të reja.
